Scorpio pojawiło się na rynku w 1985 roku, jako następca modelu Granada. W przeciwieństwie do dostojnej Granady, nadwozie Scorpio wyróżniało się pewnym nowatorstwem, co w przypadku samochodów klasy wyższej, zdarza się nieczęsto. Styliści zaproponowali pięciodrzwiowe nadwozie typu kombilimuzyna. Wygląd auta jest dość atrakcyjny po dziś dzień, chociaż niektórzy zarzucają mu zbytnią ociężałość. W 1990 roku zaproponowano klasyczną wersję sedan, a dwa lata później nadwozie typu kombi.
Trudno znaleźć auto o podobnych wymiarach zewnętrznych, które dysponowałoby tak dużą ilością miejsca dla pasażerów, jak Scorpio. W tym względzie pojazd jest rzeczywiście wyjątkowy. Nawet po maksymalnym odsunięciu do tyłu przednich foteli, pasażer siedzący na tylnej kanapie w ogóle nie musi się martwić o to, co zrobić z nogami. Do tego bez problemu mieszczą się tam trzy osoby. Wnętrze Scorpio prezentuje także dobry poziom wykonania całości. Niezła tapicerka, ładna deska rozdzielcza - to niewątpliwe atuty tego auta. Trochę gorzej jest po zajrzeniu do bagażnika, który chociaż posiada pojemność 440 litrów (w wersji sedan 470 litrów), jest za mały jak na tak duży samochód. Przestrzeń bagażową można powiększyć po złożeniu tylnych siedzeń. Jest jeszcze jeden mankament, który dotyczy Scorpio w wersji pięciodrzwiowej - nie najlepsza widoczność do tyłu.

Jazda tym samochodem należy do komfortowych. Jest to także zasługa zawieszenia. Z przodu zastosowano kolumny McPhersona z pojedynczym wahaczem poprzecznym. Natomiast z tyłu zawieszenie oparto na trójkątnych wahaczach wleczonych, sprężynach śrubowych, amortyzatorach teleskopowych i skrętnym stabilizatorze przechyłów. Takie rozwiązanie nie tylko sprzyja wygodnej jeździe, ale także zapewnia stabilność na zakrętach. Poziom bezpieczeństwa podnosi także układ ABS, który był montowany seryjnie. Zresztą Scorpio było pierwszym autem posiadającym to urządzenie w standardowym wyposażeniu.

W Fordzie Scorpio zastosowano klasyczny układ napędowy, tzn. silnik umieszczony z przodu napędza tylne koła. Ale dla osób lubiących sportową jazdę były dostępne także wersje z napędem na obie osie. Początkowo montowano czterocylindrowe silniki benzynowe o pojemności 1,8 litra i mocy 90 KM i o pojemności 2 litrów (115 KM) oraz sześciocylindrową widlastą jednostkę o pojemności 2,8 litra (150 KM). Dość szybko okazało się jednak, że silnik 1,8 litra jest za słaby, jak na auto o masie własnej przekraczającej 1300 kg i wycofano je z produkcji. Wprowadzono za to nowe jednostki V6 o pojemnościach 2,4 i 2,9 litra. W ofercie pojawiły się także dwa silniki wysokoprężne o pojemności 2,5 litra bez oraz z turbodoładowaniem. W tym ostatnim przypadku moc jednostki wynosi 92 KM. Ze wszystkimi silnikami współpracują pięciobiegowe mechaniczne skrzynie biegów lub czteroprzekładniowe skrzynie automatyczne.